Die vangrail kwam razendsnel dichterbij... daarna werd alles zwart
27 augustus 2015. Die dag zal voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven. Wat een gezellige shoppinguitstap op een druilerige vakantiedag had moeten worden, werd de dag die bijna mijn leven verwoestte.
Ik was net terug thuis van een zonovergoten gezinsvakantie aan de Cote d’Azur. Samen met mijn ouders en mijn zus had ik een fantastische tijd beleefd in de Cedenne en Fréjus. In België was het koud en nat toen we thuiskwamen. De schoolvakantie liep op z’n einde en het regende al de hele dag. Omdat ik nog altijd geen nieuwe outfit of wat toffe spullen gekocht had voor de start van het nieuwe schooljaar, besloot ik met Xavier te gaan shoppen in het Waasland Shopping Center. We waren verliefd, hadden leuk gewinkeld en waren gezellig gaan eten. Natúúrlijk was het een superfijne namiddag geweest. Maar tijdens de terugrit naar huis, sloeg de stemming om.
Het was druk op de E17, de drie rijstroken waren bezaaid met vrachtwagens. Xavier reed tussen twee vrachtwagens in, en wilde nog snel een inhaalmanoeuvre maken. Ik vond het veel te gevaarlijk om zulke toeren uit te halen bij zo’n druk verkeer en zo veel regen. En dat zei ik ook tegen Xavier. Maar hij negeerde mijn opmerking en deed zijn zin. Hij probeerde nog een laatste inhaalbeweging te doen en daarna ging het mis. Xavier verloor de controle over het stuur, we begonnen te slippen en werden naar het derde rijvak geslingerd. Dat alles gebeurde in enkele seconden tijd. Ik zag de vangrail razendsnel dichterbij komen. Daarna werd alles zwart.
Tegen de vangrail geplooid
Toen ik wakker werd, stond onze wagen tegen de vangrail van de pechstrook geplooid. Er stonden wel vijftien mensen rond de auto. Ik was compleet in paniek. Maar allemaal deden ze hard hun best om het dak van de auto te kunnen openbreken, zodat ik uit de auto gehaald kon worden. Xavier had niks. Hij liep al naast de auto. Ik zag het verhaal voor mijn ogen afspelen maar leek wel verdoofd. De MUG bracht me naar de spoedafdeling van het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Sint-Niklaas. En daar stelden ze al mijn verwondingen vast. Mijn bekken en schaambeen waren gebroken. Een ruggenwervel was geraakt. Ik had twee ingeklapte longen, mijn lever en milt waren gekwetst en ik had een hersenschudding opgelopen. Ik moest onmiddellijk onder het mes. Na de operatie werd ik wakker met een externe fixator voor mijn bekken. Rond mijn bed hoorde ik iedereen constant herhalen dat ik zo veel geluk had gehad dat ik nog leefde.
De eerste week na het ongeval besefte ik nauwelijks wat er gebeurd was. Ik zat constant onder de pijnstillers en van het ongeval kon ik me alleen nog vage beelden herinneren. Ik had ook geen flauw benul van wat de gevolgen allemaal zouden zijn.
Ik had zo veel plannen. En nu kan ik alleen maar stilliggen in bed en wachten tot de dag voorbij is
Drie maanden platliggen
Ondertussen zijn we vier weken verder. Ik werd overgebracht naar het ziekenhuis Maria Middelares in Gent. Zo kan ik dicht bij mijn ouders en vrienden verder herstellen. In Maria Middelares werd ik ondertussen opnieuw geopereerd. De fixator van mijn bekken zat niet goed. Ik moet nog drie maanden platliggen en mag het bed zelfs niet verlaten om naar het toilet te gaan. De dokters voorspellen dat ik pas ten vroegste binnen een jaar opnieuw zal kunnen stappen. Mijn wereld leek wel in te storten toen ik dat hoorde. De dag voor het ongeval had ik me ingeschreven aan de hogeschool. Alles was geregeld. Ik zou naar Narafi Brussel trekken en een opleiding fotografie gaan volgen. Man, wat keek ik uit naar het nieuwe schooljaar! Ik wilde nog een reisje maken in september, had nog enkele dagen vakantiewerk, er was nog een familiefeest... En nu kan ik niks anders doen dan stilliggen in bed en wachten tot de dag voorbij is.
Ik heb geen contact meer met Xavier. Hij heeft zijn leven opnieuw opgepikt alsof er niets gebeurd is
Als ik mijn vrienden van alles zie posten op Facebook, over de hogeschool, de studentenfeestjes, evenementen waar ze naartoe geweest zijn of spannende afspaakjes... dat doet pijn. Al die dingen gaan nu aan mij voorbij.
Geen contact meer met Xavier
Met Xavier heb ik geen contact meer. Dat is te moeilijk voor mij. Na het ongeval ben ik erg kwaad geweest op hem. Omdat hij zijn leven opnieuw oppikt en verdergaat, alsof er niks gebeurd is. Dat komt hard aan. Gelukkig woon ik nog thuis en komen er regelmatig vrienden langs.
Ik mag nu alleen rechtzitten in een hoek van maximaal 30° en mag mijn bed niet uit. Ik ben volledig afhankelijk van mijn omgeving. ‘s Nachts schiet ik vaak wakker terwijl het ongeval zich voor mijn ogen afspeelt. Ik kamp nog regelmatig met nachtmerries.
Maar ik weet dat ik positief moet zijn en moet blijven vechten voor mijn herstel. Ik ben door het oog van de naald gekropen maar de dokters geven me goede hoop dat ik er volledig zal bovenop komen. Als alles goed blijft gaan, hoop ik er volgende jaar weer helemaal te staan.
Interview: Jill De Bont
Foto's: Liesbet Peremans
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
