"Wat heb ik een zalige job!" Amper een week voor Marie onaangekondigd aan de deur werd gezet, gilde ze het nog uit op Facebook. Toen ze meer dan een jaar geleden aan de slag mocht als vormingswerker was ze ervan overtuigd dat ze de ideale job gevonden had. Eindelijk, want na haar burn-out had ze ruime tijd met de handen in het haar gezeten. Deze job was het begin van een nieuw hoofdstuk in haar leven, tot dat sprookje tot een abrupt einde kwam.
Marie: "Uitgerangeerd. Bij het vuilnis gezet. Het is verschrikkelijk. Amper een week geleden kreeg ik tijdens mijn evaluatie nog te horen hoe geweldig ze me vonden. De wolken waar ik toen op liep, veranderden vandaag in een gitzwarte hemel. Vandaag werd ik genadeloos neergebliksemd. Ik had geen flauw benul van wat er me boven het hoofd hing, toen ik mijn baas volgde naar de vergaderzaal. Wat hij vertelde, leek niet eens door te dringen. Tot hij zei: ‘Jij bent onze duurste werkkracht, dus moeten we je laten gaan.’ Op staande voet ontslagen! Ik werd gevraagd de kantoren onmiddellijk te verlaten. Mijn collega’s stonden aan de grond genageld. De verbaasde blikken priemden in mijn rug toen ik de deur achter me dichtsloeg. De koude buitenlucht die me op de parking tegemoet kwam, verlamde me. Ik herinner me de autorit niet eens. Het gesprek met mijn baas bleef door mijn hoofd gaan. Alsof ik naar een slechte film zat te kijken. Geen enkele waarschuwing had ik gekregen, niet één signaal. Ik begreep het gewoon niet.
Het was vreselijk om in een leeg huis aan te komen. Normaal kom ik pas thuis wanneer iedereen er is... De muren kwamen op me af en de stilte was oorverdovend. Toen Bart ’s avonds thuiskwam van zijn werk, was ook zijn bezorgdheid meteen duidelijk. Hij vuurde een zondvloed van vragen af. Over de toekomst, geld, de verbouwing van het huis, de kinderen..."
Het vervolg van Maries verhaal lees je in Flair.
