Stel het je even voor. Je bent nog maar een tienermeisje als je na een feestje ruw verkracht wordt door iemand die je goed kent. De ervaring is zo heftig dat je er niet over kúnt praten.
Tien lange jaren heb je nodig om opnieuw een man te vertrouwen. En net dan gebeurt het nog eens...
Of ze er nog een nachtje mag over slapen? Ik kom in contact met Lore via haar therapeute. Maar Lore is niet zeker of ze dit nou wel moet doen, met een journaliste van Flair praten over iets wat zelfs haar beste vriendin niet weet. Het gaat pijn doen. Dat weet ze. Toch stemt ze toe. Ze is nu al een tijdje in therapie en ze heeft geleerd dat praten goud is...
Op vraag van Lore spreken we af in een bos. “Dat zorgt voor wat rust in mijn hoofd.” Terwijl ik mijn auto parkeer, zie ik in de wagen naast me een meisje nerveus aan haar nagels bijten. Het valt me op dat ze er jong uitziet. Schuchter. Lore is zo’n meisje dat absoluut niet opvalt. Haar haren zijn jongensachtig kort geknipt en ze draagt donkere, sportieve kledij. Ze verstopt zich duidelijk. En ik wil weten waarom...
“Dit is de eerste keer dat ik mijn hele verhaal doe”, zucht Lore. “Ik ben niet echt een prater.” Maar dan begint Lore te vertellen. Af en toe neemt ze een pauze. Dan wrijft ze een stofje uit haar oog. Maar voor ze het goed en wel beseft, heeft ze een uur en twintig minuten op mijn recordertje volgepraat. Moedig.
