Moeten leven met meer dan twintig persoonlijkheden in je hoofd: het zal je maar overkomen. Voor Karen is het de realiteit: haar dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) is het gevolg van seksueel misbruik toen ze amper vier jaar was.
Karen: “Het overkomt me meermaals per dag: wakker schrikken en geen flauw idee hebben van wat er zojuist gezegd is of wat ik heb gedaan. Zwarte gaten, ja. Heel verwarrend is dat. Dan kom ik thuis met een cd van Guns N’ Roses, hoewel ik helemaal niet van die muziek hou. Of ik merk dat mijn tandenborstel nat is, maar ik kan me niet herinneren dat ik net mijn tanden heb gepoetst.
Ik moet ook ooit de voicemail van mijn gsm hebben ingesproken terwijl ik, Karen, géén idee heb hoe je zoiets doet. Vreemd, nee? Nog vreemder: uit de brieven naar mijn psycholoog blijkt dat ik minstens tien verschillende handschriften heb. Dat kán je toch niet faken?
Sommigen zijn heel kinderlijk, anderen dan weer volwassen. Maar ik herinner me dus helemaal niet dat ik die brieven geschreven heb (zucht). Helaas heb ik ook kwade alters in mij. Van Maximus ben ik het meest bang. Hij is degene die me snijdt. Dat doet hij al jaren. Mijn lichaam én mijn gezicht staan vol littekens.
Maar voor alle duidelijkheid: ik doe mezelf geen pijn hé. Dit is geen zelfverminking, het is ver-minking. Ik ben mezelf niet tijdens dat snijden en ik voel dus ook geen pijn op zo’n moment. Achteraf, tijdens de verzorging, dán natuurlijk wel. En dan slaat ook de angst toe. Want wat als ik op een dag eens niet meer wakker schrik?”
