Charlotte heeft geen ideale maten, maar wel heel veel humor. Vanaf volgende week lezen jullie in Flair hoe zij naar de wereld kijkt.
Ik ben 32 jaar en single. Dat laatste zie ik minder graag op papier gedrukt staan, maar voorlopig is het zo. En zeker met die vijftien kilo te veel die aan mijn lichaam hangt te flapperen. Dat gewicht is altijd een probleem geweest. Tot mijn tiende had ik een heel normaal gewicht. En daarna begon het. De kilo’s vlogen eraan. Ik moest maar naar eten kijken, of de knoop van mijn broek sprong al los. Eerlijk is het niet. Mijn broer kon eten wat hij wilde, terwijl ik het snoep uit mijn mond gespaard zag. Mijn ouders waren gescheiden, en om de twee weken logeerden we bij papa.
Bij papa, waar iedereen mager was en waar dikkerdjes uit den boze waren. Waar ik raar bekeken werd om mijn maatje meer (en ja, misschien ook wel om mijn rare kleding) en er dan ook niet gevraagd werd of ik graag een dessert wilde. Wanneer ik zondagavond thuiskwam, vroeg mijn mama altijd of ik genoeg eten gekregen had, waarop ik nee moest zeggen omdat ik maar twee patatjes durfde te nemen, terwijl ik er eigenlijk vier wilde eten. Dus kreeg ik van mijn mama nog wat lekkers toegestopt. Achteraf bekeken was dat misschien ook niet de beste oplossing...
Lees de rest van Charlottes verhaal deze week in Flair en volg vanaf volgende week haar column.
