Liselotte lijdt aan anorexia. Op 14-jarige leeftijd belandt ze in het ziekenhuis, waar ze niet veel later ook sterft na een medische fout. Hoewel haar ouders vaak genoeg aangaven dat er iets mis was, negeerden de verpleegsters steeds weer hun bezorgdheid. Tot die fatale ochtend.
Liselotte is 14 wanneer ze in het ziekenhuis belandt. Een dokter-stagiair besluit om een voedingssonde te laten plaatsen. Maar die sonde komt helaas niet in Liselottes slokdarm terecht, maar in haar luchtpijp. Haar longen vullen zich stilaan met vloeibare voeding, niet haar maag. Liselottes ouders hebben al snel door dat er iets niet in orde is, maar toch worden ze door de verpleegsters genegeerd. Pas 16 uur later grijpt iemand in. Liselotte wordt naar intensieve zorgen gebracht, maar overlijdt tien dagen later aan de gevolgen van deze medische fout.
Ondertussen loopt er al 5,5 jaar een rechtszaak tegen het UZ Gent, dat alle verantwoordelijkheid afwijst. 'Er was die nacht te weinig ervaren personeel aanwezig', klinkt het bij het Openbaar Ministerie. 'Een structurele fout.' De moeder van Liselotte vat haar gevoelens samen in een aangrijpende brief.
'Onze dochter "moest maar wat doorbijten"'
'Wij waren gedurende 17 jaar een heel hecht gezin. Alles deden we samen. We zorgden goed voor elkaar, er vielen bijna nooit woorden. Liselotte had altijd uitmuntende resultaten op school. Ze studeerde Latijn-Grieks. Nooit klaagde ze, zelfs niet als ze zich niet lekker voelde. Overal waar ze aanwezig was, was ze steeds bereid om te helpen. "Kan ik het doen?", vroeg ze dan. Het is voor ons heel moeilijk dat wij die vraag nooit meer zullen horen.
Liselotte moest binnengebracht worden in het ziekenhuis. Wij gingen ervan uit dat alles in orde zou komen, dat ze snel weer naar huis zou kunnen, want, zo dachten we, in het UZ Gent is alle kennis aanwezig. Toen haar voedingssonde geplaatst werd, verlieten wij de kamer.
Kort na de plaatsing van de sonde, toen wij weer naar binnen gingen, moest Liselotte voortdurend hoesten. Dat meldden wij een paar keer aan de verpleegster, maar volgens haar moest onze dochter "maar wat doorbijten".
Nog een aantal keer klaagde zij over pijn, maar ze werd niet geloofd. Sterker nog, 's nachts merkten we dat het plots heel slecht ging met haar. Ze had blauwe lippen, zwarte kringen onder haar ogen en lag in haar eigen braaksel. Dat beeld blijft voor altijd in ons geheugen.
Toen wij daarop wezen, werd ons verweten dat "we de boel niet op stelten moesten zetten". Haar ademhalingsproblemen herleidden ze tot hyperventilatie.
Ze moest in een plastic zak ademen, maar dat kon ze niet. Niemand wou de ernst van de situatie begrijpen. Pas 's anderendaags werd de diagnose gesteld dat de sonde in haar longen terecht was gekomen. Liselotte werd overgebracht naar de intensieve zorgen, waar ze tien dagen later overleed.
Een van de artsen wilde ons wijsmaken dat onze dochter de sonde zelf in haar longen zou gestoken hebben. Nooit toonden de artsen en verplegers enige spijt.
Voor ons was het bovendien heel moeilijk om haar lichaam meteen na het overlijden af te staan voor de autopsie. Even moeilijk is het dat deze rechtszaak nu al 5,5 jaar moet duren. Liselotte is hiervan het grootste slachtoffer. Maar zij is er niet meer, niemand kan haar terugbrengen.
Wij leven nog, maar we leven eigenlijk niet meer. Het laat ons nooit meer los. Wij slapen slecht, lopen voortdurend gestresseerd.
We hebben nog een andere dochter, de zus van Liselotte, voor haar doen we verder. Nu vertrekken we uit de rechtszaal, wij kunnen de pleidooien niet aanhoren, maar we hopen dat ons standpunt gehoord wordt. Het zal je kind maar zijn.'
Lees ook:
