Daklozen, dat zijn toch allemaal mannen van middelbare leeftijd die zwaar aan de fles zijn? Niet dus: Deborah is 22 en woonde noodgedwongen – nadat ze uit huis was gezet – vijf maanden met haar baby in vluchthuizen en bij vrienden.
Deborah: “Ik zie mijn zoon doodgraag, maar als ik heel eerlijk ben, moet ik bekennen dat ik beter nog een paar jaar gewacht had met hem te krijgen. Misschien had ik mijn leven dan beter op orde gehad. Ik vind het heel pijnlijk om dat toe te geven, want hij betekent echt álles voor mij. Ik had nog zo gezworen om het anders aan te pakken dan mijn ouders indertijd: ik zou mijn kinderen een ander leven geven dan ik zelf had gehad, anders bleef ik nog liever kinderloos. Maar kijk: ik ben 22, een single mama en mijn zoon heeft bijna een half jaar van zijn prille leventje geen dak boven zijn hoofd gehad.
Ik had zelf een zware kindertijd: mijn vader heb ik nooit gekend en met mijn moeder klikt het gewoon niet, dat is altijd zo geweest. Als kind ging het van pleeggezin naar instelling en weer terug. Op mijn achttiende mocht ik bij mijn tante gaan wonen, samen met mijn vriend Koen. Even ging dat goed, tot de relatie van mijn tante op de klippen liep en zij ons daar de schuld van gaf. Bovendien bleek ik ook nog eens zwanger te zijn. Ze schopte ons buiten: voor een kind had ze geen plaats, zei ze.”
Lees deze week in Flair hoe Deborah 5 maanden op straat overleefde en er toch in slaagde om een nieuw leven op te bouwen.
