‘Het gekreun werd steeds luider… En toen hoorde ik een broeksriem opengaan.’
Leven op de rails: lezeressen delen hun gekste avonturen op de trein
De trein is altijd een beetje reizen. En soms ook keihard je ogen uitkijken bij alle bizarre dingen die er in en rond je coupé gebeuren… Wedden dat jij volgende week op het perron staat te popelen om ook zoiets mee te maken?
Farah (28)
‘Ik zat alleen in de wagon. Of dat dácht ik, tot ik plots werd opgeschrikt door een verdacht hijgend geluid achter me. Met mijn gsm probeerde ik voorzichtig te kijken waar het vandaan kwam. Bleek het een koppeltje te zijn dat zich niet kon inhouden. De man zat op de bank, de vrouw zat op hem. Gelukkig hadden ze nog wat kleren aan, namelijk hun bovenstukken. Hoe het onderaan gesteld was, heb ik niet durven te bekijken (lacht). Mijn betekenisvolle kuchje – Hallo, jullie zijn niet alleen – had geen effect. Toen het gezucht en gesteun nog luider werd én ik een broeksriem hoorde opengaan, vond ik het welletjes. Ik ben opgestaan en heb hen aangeraden om hun liefde voor elkaar volgende keer op een iets gepastere plek te uiten. De boodschap kwam duidelijk aan! De vrouw sprong bij mijn woorden meteen recht. Blijkbaar zijn ze bij de volgende halte ook snel afgestapt. Toen de conducteur op mijn aanraden eens ging kijken – het was 15u30, dus er zaten zeker nog mensen op de trein – zaten ze er niet meer. Tja, ze voelden zich nogal betrapt, zeker?’
Babette (27)
‘Ik vrees dat ik zélf eens voor een raar gezicht heb gezorgd op de trein. Mijn lieftallige vriendinnen hadden er voor mijn vrijgezellenfeestje niet beter op gevonden dan me in een verpleegsterpakje te steken en me de trein op te sturen. De opdracht: aan de conducteur vragen of ik voor één keer de kaartjes mocht knippen. En ja hoor, dat mocht! De meeste mensen – lees: de overgrote meerderheid van de mannen – vonden het wel leuk om hun ticketje aan mij te overhandigen. Een enkeling weigerde om zijn kaartje te tonen, laat staan te laten perforeren. Nochtans had ik echt de officiële kaartjesknipper in handen.’
Nathalie (21)
‘Elke week neem ik de laatste trein naar huis na mijn atletiektraining, en elke keer hoop ik dat ik die geweldige conducteur weer zie. Die ene man is altijd zó enthousiast! Het lijkt wel alsof we samen op reis gaan naar een heerlijke exotische bestemming: het zonnige Zingem of het geweldige Gavere (lacht). Vorige week deed hij een van de leukste dingen ooit: plots stond hij in de wagon met de vraag of mijn vriend en ik zin hadden in frietjes. We dachten dat hij een grapje maakte, maar we zeiden vrolijk ja. En voor we het wisten, hadden we een pak goudgele frietjes in onze handen. Die was hij gaan halen bij de frituur voor het station. Hoe zalig is dat?! Die man verdient een medaille, er is niemand die de reizigers zo entertaint. Bij dezen: dankjewel, meneer de conducteur, om mijn banale treinrit zo bijzonder te maken.’
Sofie (36)
‘Zou je misschien met mij in het toilethokje willen gaan neuken? Euh, nee bedankt! Het moet zowat het vreemdste voorstel zijn dat ik ooit kreeg op een trein. Omdat de wagons zo vol zaten, had ik een plekje gezocht in een tussencompartiment. Vlak bij de toiletten, dus. Ik heb vriendelijk bedankt, maar die jongen leek het zich niet eens aan te trekken. Enkele minuten later was ik nóg blijer dat ik zijn verzoek had afgewezen. Toen de trein stopte en de deuren opengingen, kotste die gast het hele perron onder! Ook een fijne binnenkomer voor de mensen die daar stonden te wachten om op de trein te stappen...’
Amelie (20)
‘Op de bank schuin tegenover me zat een jongen te tekenen. Nieuwsgierig als ik ben, probeerde ik mee te kijken. Hij had talent! Toen hij klaar was met zijn tekening, zocht hij een ander onderwerp… En dat werd ik. Opeens herkende ik mezelf op zijn blad. Zo cool! Alleen jammer dat ik het niet durfde te zeggen tegen hem, ook niet toen ik afstapte. En om het helemaal gek te maken: twee weken later kreeg ik een berichtje van een vriendin. Toen zat zij op de trein met de tekenaar en had ze me herkend in zijn schetsboek. Ze heeft hem ook niet durven aan te spreken. Als hij dit ooit te lezen krijgt: ik vond het echt de max.’
Goedele (31)
‘Het was een lange dag geweest op het werk en ik lag zachtjes in te dommelen in de wagon. Ik schrok wakker van een klein kindje dat aan mijn mouw zat te trekken. En voor ik het goed en wel besefte, zat het jongetje op mijn schoot! Alsof hij me al jaren kende, begon hij daar rustig zijn koekje op te eten. Hij was zo lief dat ik het niet over mijn hart kreeg hem weg te sturen, zeker niet toen hij zijn hoofdje tegen mijn schouder legde en schattig naar me lachte. Het duurde eigenlijk nog best lang voor zijn mama in blinde paniek de wagon binnenstoof. Ze begon bijna te huilen toen ze hem zag zitten. Het jongetje was zich van geen kwaad bewust. De mama excuseerde zich in alle talen, maar ik vond het eigenlijk nog wel gezellig, even zo’n kleine medepassagier bij me.’
Greet (24)
‘Het begon stilletjes met net iets te hard gefluisterde opmerkingen tussen het koppeltje dat met twee grote reistassen was opgestapt. Je had me nu toch wel even kunnen helpen met die koffer, zeker? En: Je kan dat best zelf, hè, een koffer dragen. Een ijzige stilte volgde. Tot het meisje plots al haar frustraties over haar lief uitstortte. Dat het zó typisch was dat hij haar nooit hielp. Dat hij er gewoon niet voor haar was. Dat hij zelfs nooit luisterde naar haar. En dat hij die koffer wel gedragen zou hebben voor collega X. Bam! De spanning was te snijden, maar de jongen liet verwijt na verwijt over zich heen gaan. Hij rolde wat met z’n ogen en probeerde haar te sussen met de woorden: Wil je het daar echt nú over hebben? Maar zij raasde maar door. Iedereen in de coupé hield zijn adem in en probeerde stiekem hun gesprek mee te volgen. Plots, bij een halte die duidelijk niet hun eindbestemming was, stond hij op. Hij nam z’n koffer, zei: Salut, ik ben weg en stapte af. Helaas was het wel míjn eindbestemming en moest ik hem volgen. Het meisje bleef totaal verbouwereerd achter, maar ik weet dus niet hoe het is afgelopen. Al zegt iets me dat ze niet meer samen op vakantie zijn geweest...’
Inez (27)
‘Mijn hele studies lerarenopleiding heb ik van thuis naar school gependeld; ’s ochtends vroeg vertrekken, ’s avonds laat thuiskomen. Ook tijdens de examens ging ik met de trein, en dan wil je natuurlijk absoluut niet te laat zijn! Net op de dag dat ik examen Frans had in mijn laatste jaar, bleef mijn trein om onverklaarbare redenen superlang staan in een van de tussenstations. De hele rit had ik rustig mijn leerstof zitten overlopen, maar ik voelde me toch wel een beetje zenuwachtig worden. Na een goed halfuur werd omgeroepen dat er een trein vertraging had en dat wij daarom op die reizigers moesten wachten. Help, ik zag me echt mijn examen al missen! De jongen die tegenover mij zat, bleef echter verbazend kalm. Ook hij was notities aan het bekijken, maar duidelijk niet van de lerarenopleiding. We zijn weer vertrokken, zei hij toen de trein weer begon te rijden. Eindelijk! antwoordde ik gefrustreerd. Met al die vertragingen van de treinen tegenwoordig... Zijn reactie: Met mij zal het er niet op verbeteren. Ik studeer voor treinbestuurder en als ik met de trein rij, zal ik me zeker niet haasten. De veiligheid van de passagiers gaat áltijd voor. Verdorie, zeg! Uit ik net mijn ongenoegen tegen een bestuurder in opleiding... Ik zat daar met mijn mond vol tanden en zo rood als een kreeft. Ik ben nog nooit zo snel afgestapt. Hij wenste me wel nog vriendelijk een goed examen. En ja, ik was nog op tijd én geslaagd.’
Lien (19)
‘Mijn eerste treinrit zal ik nooit vergeten. ’s Ochtends vroeg stapte ik op in Limburg om naar zee te rijden. Een groot stuk van de rit zat er een niet onknappe jongen tegenover mij. Het kwam totaal niet in me op om hem aan te spreken. Maar toen ik ’s avonds laat de trein terug nam, stapte hij enkele haltes verder ook weer op. In die hele mensenmassa en in al die wagons ging hij toevallig weer tegenover mij zitten. Hij herkende me aan mijn roze schoenen (lacht). Wat is de kans dat je elkaar op één dag twee keer tegenkomt aan de totaal andere kant van het land? Toen hebben we wel de hele rit gebabbeld. Het was een heel fijn gesprek. Daarna heb ik hem nog opgezocht op Facebook, gewoon op basis van zijn voornaam en zijn favoriete hobby. We zijn nog steeds vrienden!’
Kirsten (23)
‘Wat was er toch aan de hand met mijn haar? Die ene avond op de trein bleef het voortdurend in mijn kettinkje hangen. Of dat dacht ik. Toen ik het na de zoveelste keer toch eens wilde uitpluizen en me dus omdraaide, keek ik recht in een klein snoetje. Met snorharen en scherpe tanden. Het was een rat! De man achter me had zijn ratje blijkbaar op zijn schouder zitten, en dat was ongemerkt tussen de stoelen door aan mijn haar beginnen te knabbelen. Dat was even schrikken. De eigenaar van het beestje schaamde zich dood. Hij had wel een kooitje bij zich, maar had niet gezien dat ik achter hem zat en had het beestje eruit gelaten, zodat het kon bewegen. Hij had niet door wat het dier aan het doen was. Eerlijk: ik kon er nog wel om lachen, want dat ratje was best lief. Een vriendin van me heeft ook ratjes, dus ik ben ze wel gewend. Het zijn ook maar kleine beestjes, hè. Mijn eigen gigantische herdershonden bijten aan veel meer dan enkel mijn haar. Plus: ik had toch wat dode puntjes in mijn lokken, dus er mocht wel een stukje af (lacht).’
Liesbeth (33)
‘Elke dag neem ik dezelfde trein naar het werk. Tot voor kort zat ik elke keer in de coupé met het schattigste koppeltje ter wereld. Stokoud én steeds met dezelfde matching regenjas aan. Ze spraken amper, maar je zag aan alles dat ze elkaar doodgraag zagen. Sinds een maand of drie zie ik ze niet meer... Ik hoop maar dat er niks gebeurd is.’
[td_smart_list_end]
Tekst: Barbara De Coninck
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
