Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'Had mijn broer een leven waar we niets van af wisten? Zo was Folke helemaal niet, maar zijn dood was zo ondenkbaar dat opeens alles mogelijk leek.'

Kirsti’s (38) broer Folke werd doodgeslagen na een avondje stappen

Moord hoort thuis in enge thrillers of spannende films. Niet in jouw gezin. Maar Kirsti maakte het ondenkbare mee.

Productie: Frauke Joossen en Carmen Polfliet

 

'Ik fietste ’s morgens naar mijn weekendjob toen ik rode linten langs het kanaal zag, een afzetting van de politie. Ik kreeg het ijskoud en belde naar huis. “Mama, is Folke er?” vroeg ik. Die was er niet. En ik wist meteen dat hij dood was.'

 

Huilend ben ik naar huis gereden, samen belden we de politie. Die wilden niets zeggen, maar kwamen langs. We moesten een beschrijving geven van mijn broer. Beetje alternatief, leren vest met buttons. Eentje van de Smashing Pumpkins . Ik zag ze kijken naar elkaar. Het was Folke.

 

Hij was een paar uur ervoor gevonden, onherkenbaar toegetakeld. Iemand had hem langs achteren aangevallen, en was op hem beginnen te slaan en schoppen. Net zolang tot hij dood was. Wie? Dat wisten ze niet. Daarover werd ik de volgende weken en maanden keer op keer gehoord.

 

Alle pistes hebben ze bewandeld. Van een drugsdeal waar hij per ongeluk getuige van was, tot de hypothese dat hij zelf iets fout had gedaan, ze hebben het allemaal bekeken. Net zolang tot je zelf begint te twijfelen. Had mijn broer een leven waar we niets van af wisten? Zo was Folke helemaal niet, maar zijn dood was zo ondenkbaar dat opeens alles mogelijk leek.

 

Drie maanden later hebben ze de dader gevonden, via DNA op een sigaret die bij Folkes dode lichaam was gevonden. Op zich niet voldoende als bewijs, maar ze hebben er de dader wel mee onder druk kunnen zetten. Folkes verhaal is uitgebreid aan bod gekomen in de kranten en op tv, omdat de moord zo zinloos was.

 

Die jongen had niks met Folke, het was brute pech dat mijn broer er op dat moment was. Folke is aan-gevallen op zeshonderd meter van ons huis. Die jongen was onder invloed van drugs en is door het lint gegaan. Zonder aanleiding, zonder ruzie. Mijn broer kreeg niet de kans om zich te verdedigen. Hij is snel buiten westen geraakt. Daar ben ik nog altijd blij om: dat hij geen uren heeft moeten lijden.

 

De dader is veroordeeld in Nederland tot acht jaar met TBS (Ter Beschikking Stelling, nvdr ), na zes jaar kwam hij vrij. Een maand nadat mijn moeder stierf aan kanker, hoorden we dat hij de gevangenis uit mocht. Zelf heeft ze dat gelukkig niet meer geweten.

 

Nooit meer onbezorgd

Ik ben boos geweest op de dader, ontzettend boos. Maar nog veel meer was ik verdrietig. Vijf jaar heb ik gerouwd om mijn broer. Niet dat ik de hele dag zat te huilen, maar elk vrij moment zat hij in mijn hoofd. Als ik even moest wachten op de bus, op de trein, tijdens het ontbijt... Altijd weer gingen mijn gedachten naar hem.

 

En dan vooral naar de negatieve kanten. Naar hoe hij was gestorven, hoe hard het was, hoe stil het thuis sinds zijn dood was. We zijn allemaal veranderd na zijn dood, ik, mijn mama, en m’n zusje die een stuk jonger is.

Met mijn mama kon ik er niet over praten. Verder gaan, dat moesten we. We zijn niet naar het proces -gegaan omdat mama dat niet wilde. Het werd doodgezwegen, mijn mama werd bitter en angstig. Als ik op stap wilde, was er altijd een spanning die ik meedroeg. De hele avond was ik me ervan bewust dat mama thuis op me zat te wachten. Als ik te laat thuis was, was mama in alle staten, overtuigd dat me hetzelfde was overkomen als Folke.

 

Niets was nog onbezorgd sinds Folkes dood. In één klap kreeg ik ontzettend veel verantwoordelijkheden. Van de rechercheurs van de politie over mijn moeder tot mijn vrienden: iedereen leek het normaal te vinden dat ik alles rechthield. En dus deed ik dat, en bleef ik thuis wonen. Ik dacht er amper bij na, ik bleef gewoon gaan. Tot mijn mama stierf. Toen was het bij mij op

 

Al die jaren had ik controle gehouden. Als alles maar liep zoals ik het plande, was het goed. Maar dat hou je niet vol natuurlijk. Mijn hoofd was zo vol, van al dat verdriet dat er zat opgekropt. Ik ben in therapie gegaan om te leren omgaan met de dood van Folke. Ik heb geleerd erover te praten.

 

Ik heb geleerd dat er meer was dan alleen maar zijn verschrikkelijke dood. Dat was ik -onderweg ergens verloren. Ik kon niet meer op een leuke manier aan hem denken. Intussen kan ik dat weer beter. Nu kan ik aan hem denken met een glimlach. De avond van zijn dood, -bijvoorbeeld, was hij zo vrolijk. Hij had pasta gemaakt voor ons, het was zo’n gezellige zomeravond.

 

Het leven na de dood

Intussen heb ik een relatie en ben ik zelf mama -geworden. Het gaat goed met me. Natuurlijk heb ik het soms nog moeilijk. Met Folkes verjaardag, zijn sterfdag, kerst... Maar ik kan weer lachen. Folke zal er altijd zijn, maar zijn dood is niet meer zo overheersend. Ik adem terug.

 

Ik ben boos op de dader, kan hem niet vergeven. Ik heb hem ook nooit willen ontmoeten. Ik ben wél met zijn therapeut gaan praten om meer duidelijkheid te krijgen. Ik wilde eigenlijk alleen maar weten of dit opnieuw kon gebeuren. Volgens zijn therapeut blijft het goed gaan zolang hij niet met zijn foute vrienden optrekt, want dan begint hij weer met drugs en drank. Dat geeft niet echt een veilig gevoel, natuurlijk.

 

Ik weet niet of hij nog leeft, waar hij woont of wat hij doet. Ik heb een foto van hem gezien, en toen bleek dat ik hem kende. We hebben samen op de lagere school gezeten, Folke ook. Maar hij heeft mijn broer niet eens herkend toen hij hem doodsloeg. Hij zei zelf aan de rechter: het had eender wie kunnen zijn. Folke had gewoon de brute pech dat hij net daar was, net op dat moment. Één minuut later, één minuut vroeger en ik had nu nog steeds mijn broer.

 

Laatst zag mijn zoontje een foto van Folke en mij op het strand, hij wilde weten wie het was. Ik vertelde over hem, dat hij nu een sterretje was. Ooit zal ik hem het hele verhaal vertellen. Zodat hij weet waarom mama bezorgd is als hij op stap wil. Zoals mijn mama wil ik het niet doen, ik wil mijn angst niet doorgeven. Maar ik weet nu al dat ik het verschrikkelijk moeilijk ga hebben als hij voor de eerste keer zal uitgaan.’

 

Lees ook:

Liselotte (24) had contact met haar overleden vriend

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '