Elf jaar samen met Bart, een eigen huis, allebei een boeiende job: in de ogen van haar omgeving leidt Marleen het perfecte leventje. Niemand kan vermoeden dat ze overdag piekert over haar relatie met Bart. Want hun seksleven stelt haar al jaren teleur en het onderwerp is binnen hun relatie nog altijd een huizenhoog taboe.
'Ik denk wel eens: had ik mijn teleurstelling maar niet krampachtig proberen te verbergen, dan stonden we nu misschien verder. Maar onze relatie was zo pril, we waren smoorverliefd en ik wilde hem niet kwetsen. Het zou wel beteren als we elkaars lichaam beter leerden kennen, hoopte ik, en ik besloot te zwijgen over zijn bedroevende bedprestaties. Maar onze vrijpartijen bleven hangen op het niveau ‘geforceerd, zonder passie’.
Bovendien nam de frequentie van onze vrijpartijen een duik: elf jaar geleden vrijden we nog een keer in de twee weken, nu vrijen we al twee jaar niet meer. Natuurlijk heb ik het er met Bart over gehad, of beter: ik heb het geprobeerd. Het onderwerp schrikte hem af en leidde telkens een stevige ruzie in. Hij verweet me een abnormale appetijt te hebben en het belang van seks binnen een relatie te overschatten.
Telkens kwamen we bij hetzelfde uit: in zijn ogen was ik diegene met een probleem. Zijn reactie vond ik erg gênant, want ik heb – denk ik – geen abnormale lusten en fantaseer niet over kinky standjes. Ik verlang gewoon naar die pure intimiteit, naar de evidente passie tussen man en vrouw.
Op zoek naar een luisterend oor heb ik onze bedproblemen eens besproken met een goede vriendin die wél een bevredigend seksleven had: ik kon niet bepaald rekenen op haar begrip. Ze dacht dat ik jaloers op haar was en kwetste me door het belang van seks te minimaliseren. Ik voelde me een aanstelster: als ik het zélfs met haar niet kon bespreken... Seks wordt voor mij belangrijker, juist omdat het er niet meer is. Normaal toch dat het zo een fixatie wordt!
Ik heb geprobeerd blind te zijn voor ons (zijn?) probleem, ik heb geprobeerd ermee te leven. Net als Bart trachtte ik ons probleem te laten verdwijnen door erover te zwijgen. Maar ik ben geen frigide vrouw, wel een gevoelsmens.
Weet je, in mijn vorige relatie was de seks wel goed, zelfs passioneel. Daar liep het dan op vertrouwensvlak weer mis, het was mijn oppervlakkigste relatie ooit. Bart en ik kunnen tenminste over – nu ja – bíjna alles praten en we genieten ervan om bij elkaar te zijn. Daarom zijn we ook nog altijd samen, want knuffelen en genieten van romantiek kunnen we gelukkig nog wel.
Niemand vermoedt iets: op feestjes zijn we het ‘knuffelige’ koppel, we verrassen elkaar met kleine dingen, kunnen genieten van een tête-à-tête. Met een glaasje wijn erbij geeft dat de avond soms – twee keer per jaar, op kerstavond en op vakantie om precies te zijn – een verrassende wending en belanden we in bed. Maar ook als Bart in de wind is, blijft het een stroeve vrijpartij met een te verwaarlozen voor- en naspel.
Het voedt wel mijn hoop: zou hij misschien toch meer zin krijgen? Maar algauw word ik weer geconfronteerd met zijn aseksuele zelf, een man die afknapt op frivole lingerie en amper interesse toont voor vrouwelijk naakt. Opnieuw voel ik me afgewezen, voel ik die diepe teleurstelling. Ik kan hier niet ongevoelig voor zijn.”
Toch ben ik bang om actie te ondernemen: onze relatie, zonder seks, voelt zo vertrouwd nu.
Misschien denk je dat ik een legertje vibrators in het badkamerkastje heb staan? Het antwoord is nee. Het ontlaadt me natuurlijk wel als ik mezelf eens verwen, maar het vervangt geenszins the real thing . Als ik in een tijdschrift het verhaal lees van een vrouw die lyrisch is over haar bloeiende seksleven, dan maakt me dat onzeker: is de relatie waarin ik zit dan zó abnormaal?
Ik pieker vaak over mogelijke verklaringen voor het gedrag van mijn vriend: zou Bart aseksueel zijn? Of misschien wel biseksueel, al heb ik hem nooit kunnen betrappen op zo’n verliefdheid.
Ik overweeg steeds vaker om mijn gevoel te bespreken met een therapeut. Maar tegelijk beangstigt die gedachte me: ik ben bang dat die man of vrouw me de ogen zal openen, dat ik door een nieuw inzicht deze relatie zal beëindigen, of – en dat klinkt paradoxaal – dat seks weer deel zal uitmaken van onze relatie.
Dat zou mijn leven heel erg veranderen; heb ik dat er wel voor over? Mijn huidige relatie zonder seks is gek genoeg een bron van zekerheid geworden. Toch vrees ik het moment waarop de bom – met of zonder duwtje van een therapeut – zal barsten. Ik ben bang dat ik deze situatie niet langer volhou, dat we deze ‘leugen’ niet samen zullen overleven. De toekomst, daarover denk ik nu even liever niet na.”
