Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Flair

Gevonden dankzij Flair

Ooit stonden ze in Flair. Met hun verhaal of met een oproep. Hier lees je de artikels die het begin waren van zo veel meer. Een relatie, een job of de belangrijkste ontmoeting van hun leven. Hoe het nu met hen gaat, lees je deze week in Flair.

 

FOR RENT: schoolverlater met talent

 

Meggie (21): “Ik zal van interim naar interim moeten hoppen, maar misschien zit dé job
 er wel tussen.”

 

Gevonden via Flair Meggie

 

“Leerkracht is geen job, het is een roeping. Ik sta niet graag vroeg op, behalve om voor de klas te staan. Het is dan ook meer dan gewoon wat lesgeven, ik wil de leerlingen ook op weg helpen in het leven. Tijdens de stages merkte ik dat ze vaak met hun problemen naar mij komen. Dat motiveert mij enorm.”

 

“Je leest over een tekort aan leerkrachten, maar dan gaat het vooral over Brussel of Antwerpen, niet over West-Vlaanderen, waar ik woon. De nieuwe babyboomgeneratie zit nog op de lagere school, dus de grote nood aan leerkrachten middelbaar onderwijs zal pas over een zestal jaar ontstaan. Daar kan ik niet op hopen. Thuis wachten op een telefoontje is niets voor mij. Maar ik besef dat ik geduld moet hebben: de meeste vacatures voor leerkrachten komen vrij in september en oktober. Ik werk nu een stage af op mijn vroegere school in Oostende, en ze zijn er heel gelukkig met mijn werk, maar... er is helaas geen vacature.

 

“Waarschijnlijk moet ik de eerste jaren van school naar school hoppen. Niet leuk, maar misschien blijkt een van die interims wel de job van mijn leven. Natuurlijk jaagt het me schrik aan, al die nieuwsberichten over werkloosheid, maar ik ga me er niet door laten doen. Mijn vriend studeert ook af als leerkracht, dus we steunen elkaar. Hij weet hoe hard ik werk. De job van leerkracht is op mijn lijf geschreven en iedereen zegt me dat ik het geweldig doe, dus vroeg of laat vind ik die droomjob. Dat kan niet anders.”

 

 

Date deze mannen!

 

Flair presents...
tien geweldige mannen die jouw hart willen veroveren!

 

Tim (34) werkt als magazijnier en woont in Itegem (Antwerpen). Hij heeft 2 relaties achter de rug en is single sinds 2007.

 

Gevonden via Flair Tim

 

Ik doe mee omdat... “het leuk zou zijn om langs deze weg iemand te leren kennen die ik anders niet zou tegenkomen. Ik ben niet per se op zoek, maar sta wel open voor een relatie. Vaak krijg ik de vraag hoe het komt dat ik nog single bent, hoewel ik toch vaak gevraagd word voor dateproducties (lacht).”

 

Ik val op... “Ik heb geen specifiek type, maar hou enorm van jeugdig enthousiasme. Iemand die zich voluit geeft in alles wat ze doet, een beetje zoals je dat als kind deed: zonder angst. Ze mag sportief zijn en ik sta open voor een vrouw met kinderen. Zelf kindjes maken? Dat laat ik aan anderen over.”

 

'Ik wil een vrouw die zich geeft, eentje die zonder angst door het leven gaat.'

 

Mijn beste vriend zou me omschrijven als...

“iemand met wie je serieus kan praten, maar met wie je evengoed over gewone dingen kan babbelen. Soms ben ik een beetje te goed voor deze wereld, ook in relaties. Als mijn vrienden of lief iets nodig hebben, bied ik meteen zelf mijn hulp aan. Als ze ziek zijn, ga ik bijvoorbeeld naar de apotheek.”

 

Wat je echt over mij moet weten... “is dat ik sportief ben. Ik fitness graag, maar zie andere sporten ook zitten. Voor mij is het belangrijk om gezond te leven. Daarom rook ik niet en drink ik weinig. Ik ga graag uit eten en reis vaak. Jordanië en Dubai heb ik al gezien. Prachtige landen!”

 

 

 

MY BODY & ME

 

ANAÏS (18) WOONT IN DILBEEK. ZE ZIT IN HAAR 7DE JAAR KANTOORADMINISTRATIE EN IS SINGLE. ZE MEET 1M65 EN WEEGT 58 KILO.

 

Gevonden via Flair Anaïs

 

IN FLAIR? ‘Ik wilde het stiekem al lang eens doen, omdat het me een leuke uitdaging leek.’


 

GEZICHT EN HAAR? ‘Mijn haar is mijn grote trots, het heeft zowel blonde als bruine schakeringen. Niemand gelooft dat het mijn natuurlijke kleur is, maar het is echt zo (lacht). Ik heb er ook weinig werk mee, na het douchen blaas ik het gewoon droog, en dan valt het vanzelf steil. Mijn ogen hebben een speciale vorm, dat vind ik wel mooi. Eigenlijk is er niets wat me tegenvalt aan mijn gezicht. 8/10

 

BORSTEN? ‘Aan mijn borsten zou ik niets willen veranderen, die vind ik echt heel mooi. Ik durf best decolletés te dragen. Je mag toch tonen wat je in huis hebt, hé?

 

8,5/10 ’
BUIK? Mijn buik mocht iets strakker zijn. Wanneer ik opsta, is hij mooi plat, maar hij zwelt heel snel op zodra ik iets eet. Nadeel is dat ik een echte snoeper ben, lolly’s zijn mijn guilty pleasure (lacht). 7,5/10

 

ARMEN EN BENEN? ‘Ik had graag langere benen gehad, dan was ik iets groter geweest. Nu compenseer ik dat door vaak hakken te dragen. Mijn armen vind ik zeker oké, ik ben vooral blij met mijn dunne polsen en lange vingers. Ik ben geen nagelbijter, maar heb van nature nagels die niet snel groeien, daarom draag ik altijd gelnagels. Voeten vind ik het minst mooie aan een mensenlichaam, maar met een mooi kleurtje op je teennagels valt het al iets beter mee (lacht). 8/10

 

BILLEN? ‘Dat is een beetje mijn probleemzone. Over mijn billen ben ik het minst tevreden. Ik zou graag de moed hebben om vaker te sporten en te fietsen om ze wat strakker te krijgen, maar voorlopig zijn ze hoe ze zijn. Ik ga ze daar zeker niet voor verstoppen. 7/10

 

TOTAAL: 8/10

 

‘Er is niet veel dat ik zou willen veranderen, ik ben best blij met hoe ik eruitzie.’
Zachtroze slip en beha – € 14,95 en € 39,95 – beide bij Hunkemöller.

 

 

 

Flairs grote zoekactie

 

‘De man die de nieren van mijn mama kreeg, wil me ook ontmoeten maar ziekenhuizen mogen donoren en ontvangers niet samenbrengen.’

 

Op zoek naar... de man die leeft met mijn mama’s nieren

 

Vanessa (39) is zaakvoerder van een medisch bedrijf en kinesitherapeute. Ze is op zoek naar de ontvanger van haar moeders nieren.

 

Gevonden via Flair Vanessa

 

‘Mijn mama is vijf jaar geleden overleden. En nog altijd heb ik haar dood niet echt een plaats kunnen geven. Dat heeft veel te maken met hoe het is gelopen. Ze was een gezonde, actieve en fitte vrouw. Ze wilde een arthroscopie aan haar knie, omdat ze daar last van had bij het tennissen. Het is een standaardingreep, en toch werd die haar fataal. Een week na de ingreep kreeg ze een longembolie. Een patiënt – mama was kinesitherapeute – vond haar. Ze is naar de spoeddienst gebracht en werd gereanimeerd, wel drie kwartier lang. Daarna werd ze in coma gebracht om haar zo veel mogelijk te ontlasten, maar drie dagen later konden de dokters niet anders dan vaststellen dat er geen hersenactiviteit meer was.’

 

EN TOEN WAS ER DIE BRIEF...

 

‘Een paar uur later kwam de vraag of we openstonden voor het doneren van haar organen. Ik had het er ooit met haar over gehad. Mijn mama’s job was om mensen te helpen, en dat wilde ze ook doen wanneer ze er niet meer was, zei ze. “Ze mogen met mijn lichaam doen wat ze willen.” En dus stemden we toe met de donatie. Ik ben nog altijd heel blij dat mijn broers, zussen en ik die keuze hebben gemaakt. Een stukje van mijn mama leeft door, en ze heeft – zoals ze dat zelf wilde – nog iemands leven kunnen redden.

Ik heb het nog altijd moeilijk met mijn moeders dood, vooral omdat het ziekenhuis nooit heeft willen erkennen dat er dingen fout zijn gelopen. Ik ben informatie beginnen te zoeken over de ingreep, en daaruit blijkt dat als die misgaat, dat eigenlijk altijd na een week gebeurt. Waarom kan het ziekenhuis daar geen informatiebrochure over maken? Waarom valt de controle pas na twee weken en niet vroeger, rond de risicodag? Ik denk dat ik daarom zo’n nood heb aan een ontmoeting met de ontvanger van mama’s nieren. Even was er sprake van dat de transplantatiedienst me zou helpen. Het begon met een brief naar de ontvanger. Ik schreef dat ik heel blij was dat de operatie was geslaagd en dat ik oprecht wenste dat het goed zou blijven gaan. Ik vertelde ook dat ik elk jaar naar het ziekenhuis belde om te vragen hoe het ging. Op kerstavond kreeg ik telefoon van het ziekenhuis. De ontvanger had een brief teruggeschreven... Het was het mooist denkbare kerstcadeau!’

 

DE ONTMOETING DIE ER NOOIT KWAM


 

‘Ik gaf bij de transplantatiedienst aan dat ik de man heel graag wilde ontmoeten, dat dat me zou helpen in het rouwproces van mijn mama. Hij wilde het ook, hoorde ik. Maar ziekenhuizen mogen donoren en ontvangers niet samenbrengen. Dat steekt enorm, want de man heeft aangegeven dat hij me wil ontmoeten. Ik heb geen foute bedoelingen, ik wil alleen met eigen ogen zien dat mama’s nieren goed terecht zijn gekomen. Hij wil het zelf ook. En toch mogen we het niet . Vorige week belde ik naar jaarlijkse gewoonte het ziekenhuis op om te horen hoe het met de ontvanger gaat. Ze hadden geen gegevens meer, zeiden ze. Vandaag kreeg ik dan toch bericht dat het goed gaat met hem, gelukkig maar. Maar ik ben er een paar dagen niet goed van geweest. Stel je voor dat hij zou sterven en ik hem nooit ontmoet heb... Het besef kwam hard aan, ook na vijf jaar. Ik heb al via verschillende wegen geprobeerd hem te vinden. Zo kwam ik terecht bij DonaDona, een organisatie die getransplanteerden en nabestaanden bij elkaar brengt. Ik heb veel aan de oprichtster gehad: weten dat je niet alleen bent met al die gevoelens, doet deugd. Maar de ontvanger heb ik nog niet gevonden. Ik weet wel een aantal dingen over hem. Hij is een Turkse man tussen 45 en 65 jaar uit Heusden-Zolder, hij werkte jaren bij Ford Genk, hij werd op 13 juli 2009 geopereerd en kreeg twee nieren, wat vrij uitzonderlijk is. Hij heeft twee zonen en twee schoondochters van ongeveer dertig jaar oud. Misschien lezen zij Flair? Ik hoop het. Ik heb er nood aan om mama’s dood een plaats te geven en verder te gaan. En daar kan de ontvanger me bij helpen...’

 

 

Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' ' '