Yasmina El Messaoudi (33) is al tien jaar radio en tv-presentatrice en woont nu een jaar in Den Haag. Zonder haar Nederlandse vriend, want die vond op de valreep zijn droomjob, in, jawel, Brussel. De Wet van Murphy, of de zoektocht naar een goeie lange afstandsrelatie en antwoorden op dertigers-dilemma’s.
Ik ben al een hele dag zenuwachtig. Alsof ik ’s avonds een blind date heb, maar dan maal duizend. Toch kennen we elkaar. Door en door. Hebben we al honderden dagen, avonden en weekends samen doorgebracht. Maar kijk, afstand en tijd doen iets raars met een mens. En maken me zenuwachtig om mijn collegaatjes van tvbrussel na drie maanden terug te zien. De roze bubbels staan koud, de kaarsen zijn aangestoken, de chips en hapjes uitgestald en het appartement is omgebouwd tot een zee van matrassen. Om maar te zeggen: ik ben helemaal klaar om Kate, Sigrid, Marie en Katrien te verwelkomen.
Gepakt en gezakt met slaapzakken en rugzakken staan ze eindelijk voor de deur. Mijn lieve collega’s die doorheen de jaren een hechte vriendenkliek zijn geworden. We knuffelen en praten de tijd voorbij. Zijn bijna te laat voor het restaurant omdat we zoveel te vertellen hebben. Want hoewel we ooit op dezelfde werkplek zaten, zijn we allemaal uitgezwermd. Op zoek naar nieuwe oorden en uitdagingen. Katrien is weer gaan studeren, Kate en Sigrid hebben een nieuwe job én renoveren een huis. En Marie-Ange geniet nog na van haar theaterproject. Ik ben blij voor mijn vriendinnen. Want ooit stonden we samen op hetzelfde punt, een tweesprong. Twijfelend en bang. Maar kijk, ze zijn moedig verder gestapt op hun weg richting toekomst. Ik ben blijven hangen. Heb mezelf een jaar extra tijd gekocht. Dat vinden mijn vriendinnen erg moedig. En mochten ze zelf geen huis, job of kind hebben, zouden ze net hetzelfde doen, verzekeren ze me. Maar ik kan alleen maar denken dat ik mezelf meer tijd heb gegeven. Niet omdat ik zo moedig ben, maar omdat ik een eeuwige twijfelaar ben die geen keuzes durft te maken. Die te bang is om volwassen te worden. En alleen maar kan denken dat kiezen verliezen is. Ik knik naar mijn vriendinnen, en zeg ze dat ze waarschijnlijk gelijk hebben. De waarheid, daar hebben we het later wel over. Maar ik wil de schaarse tijd niet verspillen aan vragen waar niemand een antwoord op heeft.
En dus genieten we van heerlijke kippensatés in pindasaus, van mojito’s op het allerlaatste terras van het jaar, laten we een oorbel schieten om onze vriendschap te vereeuwigen (check zeker ook de vlog!), en praten we over de grote en kleine momenten van het leven. We maken ook plannen. Voor die nieuwe tentoonstelling over Audrey Hepburn, de winterkoopjes die eraan komen, en een weekendje in de zomer zodat we een cocktail kunnen drinken op het strand van Scheveningen. Maar over het leven na Den Haag? Daar zwijgen we wijselijk over. Alsof ik even niet de enige ben, die bang is.
Lees ook Yasmina's andere columns.
