Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Instagram: @ckosters

Catherine vertelt over haar treintrauma.

COLUMN: ‘Vandaag nam ik de trein naar het werk. Of dat probeerde ik.’

Catherine Kosters
Catherine houdt van hotelbedden, gekke zonnebrillen en ketchup. Ze vindt zichzelf een simpel meisje, maar haar omgeving is het daar niet altijd mee eens.

Vandaag nam ik de trein naar het werk. Of althans, dat probeerde ik.
Je moet weten: ik ben niet zo van het openbaar vervoer. Niet omdat ik pro luchtvervuiling ben, maar eerder omdat ik doorgaans te lang in de douche sta om de bus te halen. Not this time, dacht ik deze ochtend bij mezelf. Ik moest en zou die trein halen. Er stond namelijk overal file en ik had een Heel Belangrijke Meeting om klokslag 9u.

 

Toen ik om klokslag 8u05 nog met nat haar de ondergoed­lade aan het doorspitten was op zoek naar een zwarte panty zonder ladders, besloot ik mijn lief in te schakelen. Hij is altijd vóór mij wakker, heeft een pak minder haar en zijn keuzestress voor de kleerkast beperkt zich tot het matchen van een grijze sweater bij de juiste zwarte skinny. Met andere woorden: tijd genoeg om mijn perso­nal assistant te spelen.

 

Terwijl ik me uit de death grip van een achterstevoren aangetrokken maxijurk probeerde te bevrijden, voerde mijn lief me dus lepels muesli, checkte hij de treinuren en googelde hij de snelste route richting station. Zeg nu nog eens dat mannen niet kunnen multitasken. Tien minuten later had hij me op honderd meter van Antwerpen Centraal gedropt – merci, baby – en kon ik mijn perronspurt inzetten. Als bij wonder haalde ik mijn trein en vond ik zelfs nog een vrij zitje. Met een paars aangelopen hoofd nam ik plaats en hees ik trots mijn afgezakte glittersokken op. Die zwarte panty had ik helaas nooit gevonden.

 

Toen ik voor het eerst de bus nam, werd ik huilend uit de berm geplukt door twee vriendelijke agenten in een combi.

 

Eind goed, al goed, zou je denken, maar ik was er nog niet. Rustig whatsappend met de collega’s vergat ik naar buiten te kijken, en blijkbaar achtte de conducteur het ’s ochtends vroeg niet nodig om de haltes om te roepen. Zo gebeurde het dat ik de mijne miste en moest toekijken hoe het bordje met daarop ‘Mechelen’ in de verte verdween terwijl ik verder richting Brussel spoorde. Ik werd spontaan teruggekatapulteerd naar het jaar 2000, waarin ik als twaalf­ jarige voor het eerst de bus nam, op het belletje vergat te drukken en niet veel later huilend uit de berm geplukt werd door twee vriendelijke agenten in een combi.

 

Op je 27ste wekken tranen aanzienlijk minder sympathie op en de flikken in Brussel hebben vast geen tijd om voor taxi te spelen, dus zat ik knarsetan­dend mijn rit uit en pakte ik de eerste trein terug, waardoor ik een halfuur te laat op mijn Heel Belangrijke Meeting verscheen. Wil iemand tijdens de volgende Trein­tram­busdag met mij gaan oefenen?

 

 

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '